Overwegingen rond een NAAM

God met ons

Wat moet dat geweest zijn toen de Heere mensen schiep. Mensen naar Zijn beeld. Onder de engelen brak gejuich en gezang los (Job 38). "Laat Ons mensen maken…" Dat had de Heere gesproken. Eerst schept Hij de man, daarna geeft Hij hem zijn vrouw. Van alles wat de Heere geschapen heeft, staat in Genesis 1 dat het "goed" was. Dat wordt zelfs zes keer herhaald. Alleen één keer staat er in Genesis 2 dat de Heere over "niet goed" spreekt: "Het is niet goed, dat de mens alleen zij". Maar als Hij aan Adam zijn Eva geschonken heeft, staat er nadrukkelijk: "en ziet, het was zéér goed". God Zelf had de levensadem ingeblazen in de neusgaten van de mens, die zo tot een levende ziel werd. Onderscheiden van al het onbezielde in de schepping. Een paradijs opende zich en Gods pronkjuweel, de mens, mocht daar leven. "Hoe heerlijk zijn Uw werken, o Heere…"

Wij met God

Hoe gezegend is dan de mens, als de Heere God hem in zo n weelde stelt. De aarde was de Heere blijkbaar niet genoeg voor de mens. Het moest een paradijs worden. Voor eenzaamheid wilde de Heere bewaren door het eerste huwelijk dat Hij sloot. In een heerlijke geloofsgemeenschap met de Heere waren Adam en Eva verheugd in God. Overvloed, vrede en bovenal liefde van hun Schepper en de wederliefde tot Hem maakten het mensenhart rijk in God. Daarbij kwam het liefdegebod van de Heere, met het zalige uitzicht op een eeuwig leven. Dat is: zich geheel willen en kunnen geven aan de verheerlijking van de Naam van de Heere.

God zonder ons

Helaas: Genesis 3 staat ook in onze Bijbel. Dat verschrikkelijke van de zondeval. Geloof in satan, ongeloof aan het woord van de Heere. En terwijl een paradijs zich sluit achter mensen, zijn de vrede en de gemeenschap, en dus de vreugde, verdwenen. Wij zonder God. Jawel. Maar waarom slaan wij toch altijd dat andere, dat eerste, over: "God zonder ons". Wat moet de Heere van Zijn mens ervaren, van wie Hij sprak: "Het is zéér goed". God zonder ons: het engelengejuich en -gezang over de geschapen mens zullen wel zijn verstomd. Er staat in de Bijbel zo'n vreselijk woord: "Toen berouwde het de Heere, dat Hij de mens op aarde gemaakt had, en het smartte Hem aan Zijn hart" (Gen. 6). Willen wij daar eens bij stilstaan, dat vooropstellen? Mag de Heere de eerste zijn om Wie wij leed dragen? Daar heeft Hij immers recht op.

Wij zonder God

In Efeze 2 spreekt Paulus over ons als gevallen mensen. Hij zegt dat wij zijn "zonder hoop en zonder God in de wereld". Hoe is daarmee de werkelijkheid rondom ons en in ons getekend. Wat zal een mens nog die zijn God verloren heeft. Verlaten heeft! "Ik vrees". Dat is een van de weinige woorden die wij kennen van de mens in het paradijs. Wat hebben die woorden een vervolg gehad! Angst, jammer, onzekerheid: ze trekken mee in het leven van een mensheid die ligt onder de doem van het oordeel van God. De aarde werd een huilende wildernis. Ja, zij moet zelfs eenmaal om de schuld van mensen ondergaan in vuur en vlam. Wij zonder God. Dat doet mensen eerder vloeken in opstand dan schreien van spijt. En in machteloosheid gaat de gevallen mens met een gedurig oplopend schuldregister het oordeel tegemoet. De eindafrekening die voor elk mensenkind komt. Een eindafrekening zonder einde: rampzaligheid. Wij zonder God…

God met ons

Mag dat? Kan dat? Was dat niet voor altijd voorbij? Toch niet. Eer het paradijs verlaten moet worden, is daar toch een woord: van de Heere, de Schepper. Een heerlijk God met een heerlijke belofte: er komt een Middelaar, een Plaatsvervanger. Gedachten van eeuwig ontfermen waren reeds eeuwig in Gods hart.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen