Licht over Polen

Met een gevoel van volstrekte herkenning las ik het getuigenis van de bekeerde Poolse ex-priester R.K. Mazierski, M.A., B.D.. C.F., die leefde van 1899 tot 1959. Zo was de R.-K. Kerk vroeger ook in Nederland en zo is ze nog steeds in Polen. Wat een onuitsprekelijke dankbaarheid kan in je omhoog wellen, wanneer je weer opnieuw leest uit welk een duisternis de Heere je getrokken heeft en naar welk een lieflijk licht Hij je gevoerd heeft.

Maar eigenlijk is er geen verschil tussen de duisternis waarin een rooms-katholiek of waarin een protestant van nature verkeert. Allen moeten wij uit de duisternis van de zonde waaraan wij ons vastklampen, getrokken worden door Gods soevereine genade.

En bij allen die deze genade deelachtig worden, ontspringt eenzelfde bron van dankbare vreugde om zulk een heil en zulk een licht.

Wij danken Diana Sijrier die zo goed was om dit verhaal voor ons te vertalen. We hopen het successievelijk in onze volgende nummers te publiceren. We laten nu ds. Mazierski aan het woord:

Vragen die men mij altijd stelde

Hoe komt het dat u tot de Heere bekeerd en gelovig protestant geworden bent, nadat u eerst jarenlang priester was geweest? Hebt u soms een protestants boek gelezen? Of hebt ii een dominee geraadpleegd en hem gevraagd of hij u verder wilde helpen? Of bezocht u regelmatig protestantse samenkomsten en bent u toen tot bekering gekomen?

Zulke vragen vuren protestanten vaak op mij af en ik moet ze altijd hetzelfde antwoord geven:

Nee, dat was allemaal verboden voor mij als lid van de R.-K. Kerk, die ik steeds zo oprecht en getrouw mogelijk diende.

Maar hoe voltrok zich dan uw ommekeer naar de Heere? zo vragen ze verder. Op die vraag kan en mag ik eenvoudig antwoorden:

Niet ik keerde mij tot de Heere, maar Hij was het die mij deed omkeren en die in Zijn eindeloze barmhartigheid mij bevrijdde uit de geestelijke gevangenis, waarin ik gevangen zat vanaf mijn prilste jeugd.

Mijn kinderjaren

Ik ben geboren in Polen, een overwegend r.-k. land; ongeveer92% van de bevolking is lid, althans op papier, van die kerk. Zodoende ben ook ik geboren en opgegroeid in een r.-k. gezin.

Toen ik zeven jaar oud was, ging ik naar de lagere school. Naast de gewone vakken kregen we ook godsdienstles. Die lessen bestonden uit verhalen uit het Oude en Nieuwe Testament en uit het van buiten leren van de vragen eri antwoorden van de r.-k. katechismus.

Vanaf die tijd groeiden twee verlangens in mijn jonge hart en ontloken er als twee mooie bloemen: ik wilde dichter tot Jezus naderen en een grotere kennis van God verkrijgen.

Het was alsof ik de roepstem van de Heere hoorde in mijn hart. alhoewel ik er mij toen nog niet van bewust was dat het echt Zijn stem was die mij riep, en nog minder hoe ik op die stem zou moeten antwoorden.

Ik kon ook niet de Bijbel ter hand nemen om daarin het antwoord te vinden, want we hadden helemaal geen Bijbel.

Noch de kinderen noch de volwassenen werden aangespoord om zich een Bijbel aan te schaffen. Integendeel, ons werd geleerd dat het lezen van de Bijbel een gevaarlijke bezigheid was. Want die Bijbel - zo vertelde men ons - bevat het zaad van allerlei ketterij en alleen de kerk is bekwaam om het kwade zaad van het goede in de Bijbel te onderscheiden. Als een wijze moeder heeft zij voor ons de gedeelten uitgekozen die goed voor ons zijn en die worden dan in de mis aan ons voorgeschoteld en 's zondags in de preek voor ons verklaard. Maar van de tekst van de mis begrepen we niets, want die was in het Latijn.

Zo bleef mijn hart hongeren en dorsten naar God en naar Zijn waarheid, vele jaren lang.

Mijn eerste communie

In de R.-K. Kerk werd verondersteld dat je althans één keer als kind heel dicht tot Jezus mag naderen, dat is het plechtige moment van je eerste communie.

Helaas werd juist dat moment voor mij een bittere teleurstelling. Waarom? Ziehier het antwoord:

Voordat deze kleine kinderen van ongeveer 8 jaar tot de eerste communie worden toegelaten (een protestant zou zeggen: voor het eerst tot het Heilig Avondmaal zouden worden toegelaten), moeten ze hun zonden voor de priester belijden in de biechtstoel. En om dat zo goed mogelijk te doen, moesten wij ons daar lang op voorbereiden. Die voorbereiding duurde zes maanden en gedurende die tijd riepen de priesters allerlei angst en paniekgevoelens in ons naar boven. Want, zo zeiden zij tegen ons, jullie moeten al je doodzonden aan de priester biechten. En als je dat niet doet en sommige doodzonden, ook al is het er maar één, in de biechtstoel verzwijgt, pleeg je een heiligschennis tegenover God en haal je dubbel en dwars de verdoemenis Gods in de hel over je heen.

Op geen enkele wijze werd Christus ons getekend in Zijn verzoenende sterven, zodat wij vol vertrouwen, hoop en liefde tot Hem zouden gaan.

Die leer over de doodzonde en de biecht zijn konsekwenties van de r.-k. theologie. Als je de uitgangspunten van de r.-k. leer aanneemt, dan klopt het allemaal.

Maar het gevolg was dat de ontvankelijke zielen van deze kleine kinderen belast werden met eeuwige doodsangsten. Zo werden hun harten gebroken door deze wrede kerk, zodat ze voortaan slaafs de hand zouden kussen van deze 'moeder', die haar voortdurend schopte en sloeg.

De vreugde van de te verwachten ontmoeting met de Heere Jezus in de communie werd totaal verdrongen door de bange zorg om al onze doodzonden te biechten. En voor ons als kinderen was het helemaal moeilijk om te weten wanneer we een doodzonde (waarop als straf de eeuwige hel staat) of een dagelijkse zonde (waarop als straf het slechts tijdelijke vagevuur staat) hadden bedreven.

En dan moest je dat allemaal ook nog onthouden! Sommige kinderen vroegen hun ouders of ze hen wilden helpen bij het navorsen en van buiten leren van hun zonden. Anderen waren uren bezig met het opschrijven van lange lijsten van hun fouten en probeerden ze daarna van buiten te leren. Maar dan bleef nog altijd de angst dat ze bij het beslissende moment in de biecht toch nog iets zouden vergeten.

Daarom namen sommigen van ons deze lijsten van hun zonden mee naar de kerk. Als ze dan in de biechtstoel neerknielden, probeerden ze stiekem deze lijsten te lezen, bibberend van angst want ze meenden dat dit verboden was.

De angst voor de hel die al zo vroeg in de ziel werd geschroeid, zou een druk leggen op heel hun latere leven. Daardoor werd hun wil zozeer verlamd dat ze willoze werktuigen werden in de handen van de priesters en van de paus, de grote diktator van Rome.

Daardoor werden ze ertoe gebracht om hun eigen geweten te wantrouwen en daar zelfs tegen in te gaan, als de gehoorzaamheid aan de kerk dat eiste.

Daardoor zouden ze er ook nooit toe komen om een 'ketterse' samenkomst te bezoeken en zouden ze verstoken blijven van het ware Evangelie, tenzij de Heere op een wonderbare wijze zou ingrijpen in hun leven.

Ze zouden er zelfs niet over denken om ooit de R.-K. Kerk te verlaten, want dat zou betekenen de vervloeking door de kerkelijke ban en de eeuwige pijn in de hel.

Zo werden veel mensen psychisch kapot gebeukt. Ik heb veel slachtoffers van deze geestelijke terreur gezien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen