ZWARTE SWANENZANG

De kernredaktie van „Te Elfder Ure" moet aftreden. Er is van hoger hand ingegrepen. We kennen dat systeem:in de diktatuur worden mensen, wier hart te dicht bij de tong ligt, „beseitigt".

In het decembernummer schrijft dr. Bernard Delfgauw een afscheidsartikel, getiteld:„Zwarte Zwanenzang". Het siert het stichtingsbestuur van „Te Elfder Ure", dat ze dit artikel toch nog hebben opgenomen. Ik lees daarin:

„Helaas zijn er meer van deze „magna scandala (= grote ergernissen. Red.):…het stagneren van de Bijbelinterpretatie, zolang tot ontelbare denkende mensen de brug tussen inzicht en geloof niet meer kunnen vinden en veelal uit eerlijkheid de Kerk verlaten. Ook in onze tijd kan men aan de indruk niet ontkomen dat dikwijls wel juiste beslissingen genomen worden n.a.v. onderdelen, maar dat de grote lijn, het werkelijk visionaire inzicht, ontbreekt.

Een van de bedenkelijkste symptomen daarvan is het uitblijven van de erkenning dat de moderne mens zijn geest alleen kan vormen in een dialoog met anderen. Het geloof is alleen mogelijk in een voortdurend gesprek met het ongeloof. Aan dit gesprek worden echter allerlei belemmeringen gesteld. Er is de Index. Misschien trekken zeer weinig mensen zich daar iets van aan, maar 't laten voortbestaan van deze instelling ondermijnt de autoriteit van het kerkelijk gezag. Men is zover gekomen dat vele schrijvers het plaatsen van hun boek op de Index als de beste propaganda voor hun werk zien.

Erger dan het plaatsen op de Index van boeken waarvan iedereen toch wel weet dat zij met het geloof onverenigbaar zijn, is het verhinderen van publikaties die trachten de leer van de Kerk weer tot een levende leer ook voor onze tijd te maken…

Het heeft er nog steeds alle schijn van dat de Kerk de openlijke discussie van brandende vraagstukken op alle mogelijke manieren uit de weg gaat. Tijdschriften wier redaktie uit katholieken bestaat, staan onder censuur, evenals geschriften van katholieken, die religieuze vraagstukken raken. Het doet er dan niet toe of deze katholieken leken, priesters of religieuzen zijn. Het gevolg van een dergelijke maatregel is dat de katholieke leek ofwel zwijgt ofwel voor zijn geschriften een niet-katholieke uitgever zoekt, wat zowel bij hemzelf als bij anderen de indruk kan wekken dat zijn inzichten hem buiten de katholieke gemeenschap plaatsen. Een ander gevolg is, dat „katholieke" tijdschriften altijd een zeker element van onwaarheid vertonen, niet door datgene wat men schrijft, maar door datgene wat men niet schrijft."

Als één van de „punten, die ons op het ogenblik als christen bijzonder benauwen" noemt Delfgaauw dan:„het verhinderen van het ontstaan van een authentieke publieke opinie binnen de Kerk. Van te voren worden de grenzen der publieke opinie vastgesteld en iedere overschrijding van de uitgezette grenzen wordt met alle mogelijke middelen verhinderd. Daardoor ontstaat de pijnlijke situatie dat ten aanzien van de meningsvorming bepaalde paralellen zijn aan te wijzen tussen Moskou en Rome.

De schaamteloosheid die ons ontzet in de wijze waarop een Russische filosoof die van de partij-lijn is afgeweken, door zijn collega's wordt overladen, vindt zijn parallel in de wijze waarop bepaalde katholieke instanties op de veroordeling van een bepaald schrijver kunnen aandringen. De ontstellende onwaarachtigheid in de zelfbeschuldigingen van de veroordeelde marxist vindt zijn pendant in de onderwerping die het kerkelijk gezag eist bij de veroordeling van een geschrift, zonder dat de auteur zich kan verdedigen of zelfs de gronden van de veroordeling verneemt. Er zijn veroordelende verklaringen van de sowjetacademie en veroordelende verklaringen van pauselijke academies, die, bij weglating van de persoonsnamen en van de termen marxisme en katholicisme, niet meer van elkaar te onderscheiden zijn."

Tot zover Bernard Delfgaauw.

BROEDER, HOUDT STAND !

Het is om je adem in te houden, wanneer je zulke forse taal leest in een rooms katholiek tijdschrift. Ja, dan zie je dat ook de rooms-katholieke kerk nog een toekomst kan hebben.

Want voor het voortbestaan van de rooms-katholieke kerk vechten mensen als Delfgaauw. De anderen strijden voor de handhaving en liefst de uitbreiding van het rooms-katholieke stelsel.

Inderdaad het voortbestaan van de rooms-katholieke kerk staat op het spel. Het rooms-katholieke stelsel zal altijd blijven bestaan, tenzij dit stelsel overwonnen wordt door het Evangelie, door Rome als kerk. Want dit stelsel is zo geperfektioneerd, het heeft in de loop der eeuwen zich zozeer versterkt met massapsychologische raffinementen en met machtige filosofische kettingredeneringen, dat het daardoor alleen onverwoestbaar is. Rome zal altijd blijven imponeren door zijn kuituurprestaties, door de strelingen van de wierook en de liturgie, door het opzwepen van de geldingsdrang bij hen die streven naar de hoogste sporten van de hiërarchische ladder, door het lokken naar mystieke verten (mits in onderworpenheid aan het pausdom), door de politieke manifestaties enz., dat er altijd wel weer protestanten, zelfs predikanten, zullen zijn, die als een vlinder in dit grote aardse verblindende licht zullen vliegen.

Maar de vraag is:Zal Rome als kerk blijven bestaan? Wanneer je een boek leest als van prof Schillebeeckx, dan slaat je de schrik om het hart. Nu wordt dus al beweerd, dat de mens aanspraak mag maken op verdienste, omdat hij de verlossing van Jezus Christus vrij aanvaardde. Een volgende stap is, dat wij niet meer God gaan danken voor zijn verlossing, dat wij niet meer roemen in de neerdalende onbegrijpelijke barmhartigheid van Jezus Christus, maar dat God ons zal moeten danken, en dat Jezus vol bewondering naar ons zal moeten kijken:„Mensen, wat zijn jullie toch geweldige wezens, dat jullie mijn verlossing vrij aanvaard hebt".

Tussen de leer van de „vrij-aanvaarde en dus verdienstelijke verlossing" en deze menselijke zelfroem is er immers maar één stap meer. En wanneer Rome ook deze stap nog zou zetten, dan is het immers voor goed gedaan met Rome als kerk. Dan wordt het immers onmogelijk, dat er in zulk een goddeloos, zichzelf aanbiddend stelsel, nog waarachtige kinderen Gods wonen. Dan kan dit stelsel op geen enkele wijze meer iets van een kerk zijn, d.i. gemeenschap van waarachtige gelovigen.

Ook op allerlei andere wijzen staat de rooms-katholieke kerk op het spel. Als God aan zijn kinderen ware vrijheid heeft geschonken, dan moet dat ook tot uiting komen in de gemeenschap van die kinderen Gods, d.i. de kerk. Maar wat blijft er nog over van de werkelijke vrijheid van de kinderen Gods, wanneer er bij Rome een geestelijke diktatuur heerst, die voor Moskou niet onderdoet?

Er zijn zoetsappige protestanten geweest, die het mij kwalijk namen, dat ik de strakke hierarchie van Rome durfde vergelijken met het communistische stelsel. Hoe veel meer eerbied heb ik echter voor en man als Delfgaauw, die deze zelfde vergelijking durft maken, terwijl hij nog binnen de rooms-katholieke kerk staat.

Hier is een profeet aan het woord. Ja, hij zal het niet gemakkelijk hebben. Er zal heel wat kritiek komen op dit artikel. Heel wat verguizing zal volgen. Maar, broeder Delfgaauw, houdt stand! De weg van de profeten gaat niet over rozeblaadjes. Er zijn wel schrijvers, die soms pikante dingen durven zeggen, maar zodra het kerkelijk gezag de handen naar hen uitsteekt, ineenkrimpen van angst. De ware profeet is geen sensatieschrijver, die kritiek publiceert om de kritiek, omdat zijn artikelen daardoor wat pittig worden. De ware profeet strijdt voor de zaak van God en daarom kan hij er desnoods ook voor lijden, heel erg lijden.

BIDT BROEDERS!

Aan u lezers, vraag ik dan ook dringend:Bidt voor deze broeders en zusters in de rooms-katholieke kerk. Want aan hun taal voelt u, dat ze gegrepen zijn door Jezus Christus. Bidt, dat ze zo lang mogelijk in die kerk kunnen blijven. Bidt dat hun profetische gloed niet wordt uitgedoofd door de macht van de kerkelijke roomse hierarchie, niet door de kuiperijen van mensen, die met de elleboog werken om zelf vooruit te kunnen komen:listige aanbrengers bij de bisschoppen en bij de paus, de stiekumme fluisteraars, de roddelaars en verdachtmakers, maar bidt ook, dat ze niet bezwijken mogen door eigen zwakheid. Bidt dat de Geest Gods hen aangrijpe als Simson, als Jephta, als al de geloofshelden van Hebreeën 11.

Laten de kinderen Gods, binnen en buiten de rooms-katholieke kerk, één gemeenschap van bidders vormen, onzichtbaar voor mensen, zichtbaar voor God. Laten wij bidden om de komst van het Koninkrijk.

Ja, amen, Maranatha, Here Jezus kom, amen! Halleluja tot lof en prijs van de almachtige Koning der eeuwen! Amen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen