Getuigenis van Michaela Kopecka

Ik geloof dat ik altijd interesse gehad heb voor religie. Als meisje vond ik de kerkgebouwen en religiositeit mooi. Toen ik een jaar of twaalf was, werden mijn schoolvriendin en ik ons ervan bewust dat we in God geloofden, of liever gezegd: we wilden graag in Hem geloven. Het was in de tijd van de Fluwelen Revolutie. Niet lang daarna kwamen er een paar priesters op school om te vragen wie er naar de catechismuslessen wilde komen. Enthousiast staken wij onze vinger op.

Zeven maanden lang volgden wij eens per week de catechismusles en daarna werden we gedoopt. In die tijd heeft niemand ons echter gevraagd of we wel een waar geloof hadden. Evenmin was er iemand die er belang in stelde hoe we er geestelijk voor stonden. Er waren ons slechts wat leerstukken onderwezen. Een vroom leven bestond uit kruisjes slaan, de rozenkrans en weesgegroetjes bidden, om drie uur ‘s middags de dood van Jezus gedenken, of wachten met drinken als je dorst had, om het uitstel als offer aan Jezus aan te bieden.

Altijd maar was ik bekommerd om mijn zonden en nooit kwam daar een oplossing voor. In de twee jaren na mijn doop ging ik naar de rooms-katholieke kerk. Mijn familieleden waren daar niet blij mee; ze dreven de spot met mij, spraken kwaad over de Rooms-Katholieke Kerk, of gaven me atheïstische en antigeestelijke boeken te lezen. Ik voelde me erg schuldig over mijn slechte gedachten over de kerk – vooral als ik dacht dat mijn familie wel eens gelijk kon hebben. Na het biechten raakte ik het schuldgevoel over mijn zonden niet kwijt.

Op een keer ging ik biechten. De priester gaf mij absolutie door me een paar keer de rozenkrans te laten bidden. Dat deed ik, maar ik was me ervan bewust dat dit de schuld van de zonde niet kon wegnemen. Sindsdien ging ik niet meer ter biecht. Daarna bezocht ik de kerk steeds minder en kwam er nog maar af en toe.

Toen ik zestien jaar was, vertrok ik naar Frankrijk om daar te studeren. Ik leerde er andere, protestantse, jongeren kennen. Ze nodigden me uit met hen naar de kerk te gaan en aan verschillende activiteiten deel te nemen. Geleidelijk aan ging ik, vooral door de prediking, verstaan dat de schuld van de zonde alleen weggenomen wordt door het kruisoffer van de Heere Jezus. Het geloof in Hem is het enige dat de zonde uitwist en het geweten reinigt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen