Onvoorstelbare martelingen

Ook 21 christenen van achter het IJzeren Gordijn woonden het congres bij. Met enkelen van hen heb ik persoonlijk gesproken. Wat is de toestand daar verschrikkelijk!

Op een van de kleinere samenkomsten sprak een Rus. Zijn verhalen maakten diepe indruk op ons. Het was of toch telkens weer de lugubere taferelen bij hem naar boven kwamen, als die uitputtende martelingen.

Maar wat was deze broeder mild! Geen spoor van verbittering jegens het Sovjetregime, alleen maar vergevende liefde. En wat een wijsheid sprak er uit zijn antwoorden op gestelde vragen.

Ook Mitko Matheeff beschijft onvoorstelbare martelingen. Wij citeren uit zijn boek:

Hij trok de deur open en toonde mij een kleine, nauwe, donkere kamer. Uit een aan het plafond opgehangen buizensysteem sijpelden op elke vierkante centimeter langzaam ononderbroken dikke waterdruppels naar beneden.

„Mijnheer Bogdanov", trachtte ik hem nu mijnerzijds niet minder opgewonden tot rede te brengen: „Mijnheer Bodganov, u bent toch een mens met een geweten, waarom eist u van mij een bekentenis over misdaden, die ik niet heb begaan?" De heren kenden geen erbarmen. Terwijl het bedieningspersoneel van deze middeleeuwse folterkamer mij naar binnen schoof, trok Bogdanov zich met zijn Russische controleurs terug.

Het wonder in de „Duivelswel"

Voor de kwellingen, die ik in de nu volgende eeuwig schijnende uren heb doorgemaakt, ontbreken mij de juiste bewoordingen. Alleen mijn medebroeders uit het proces, Vassil Zjapkov, Nikola Naumov, Jontcho Drjanov en Janko Ivanov weten het doordat zij hetzelfde martyrium door moesten maken. Dominee Zjapkov heeft mij later eens gezegd: „Mitko, dat was het ergste, wat ik daar heb doorgemaakt".

„Heere Jezus, Heiland en Redder van mijn ziel, ook mijn leven ligt in Uw hand. Uw wil geschiede!" Zo bad ik terwijl ik de dikke, ononderbroken neervallende druppels trachtte uit te wijken. Ik begon te zingen om ze niet te moeten horen en bad steeds luider, om mijn lichaam ongevoelig tegen de pijnen te maken. Terwijl mijn fysieke krachten langzaam minder werden, verleende de Heilige Geest mijn ziel de kracht om het gepijnigde lichaam staande te houden. Dat, wat sterfelijk aan mij is, scheen door de hel van Dante te kruipen en toch straalde mij Gods heerlijkheid toe als een licht in de duistere nacht. „Vader, vergeef hen, want zij weten niet wat zij doen", riep ik. En ik bad verder: „Heb je vijanden lief, zegen hen die je vervloeken .., smeekt genade af voor hen die je beledigen en vervolgen". Deze woorden van de Heere werden voor mij opnieuw tot levend brood en water en aldus wist ik mij op te richten, en kon ik in de ruimte heen en weer gaan. Zou zich het wonder van de drie jongelingen, die door hun koning in de vuuroven waren geworpen omdat zij tegenover God niet ongehoorzaam wilden zijn, en die door een engel tegen het vuur werden beschermd, herhalen? (Dan. 3:13-20).

Ook mij zond de Heere in dit zware uur een engel. Hij stond plotseling voor mijn deur, opende hem en toen hoorde ik een stem door de spleet fluisteren. Het was de stem van Gawrilov, Bogdanovs plaatsvervanger, die het filterprogramma in al die maanden scherp gecontroleerd had.

„Mijnheer Matheeff", klonk het door de spleet, „ik hoor u zingen en bidden, ook voor mij. Verklaart u mij, hoe is dat mogelijk? Waar haalt u die kracht vandaan? Ook de andere predikanten bezitten deze kracht".

Ik luisterde aandachtig, het leek wel alsof ik iemand de biecht afnam. De stem sprak verder: „Mijnheer Matheeff, ik wil een christen worden. Ik wil gelovig en sterk worden, net zoals u en de anderen. Wat moet ik doen om een christen te zijn?!"

Zo moet de stem van Saulus geklonken hebben, toen hij op weg naar Damascus door een goddelijke lichtstraal van zijn paard werd geworpen en gevraagd had: „Heere wie zijt Gij ….?"

De stem achter de deur zweeg en wachtte.

„In de zak van mijn pak buiten zit het Nieuwe Testament", antwoordde ik. „Neemt u het er uit en lees Gods woord".

„Kunt u het mij niet zo zeggen", smeekte de stem.

„Ik kan het niet, want wat zich hier afspeelt is niet mijn werk. Het is Gods werk. Om dat te kunnen begrijpen moet u opnieuw geboren worden. Ik bid voor u, probeert u ook te bidden…."

De deur werd als door een onzichtbare hand weer dicht gemaakt. Door de spleet tussen de hel en het Eeuwige Leven was een mens gegaan. De doodscel was tot doopcel geworden, de ter vernietiging van menselijk leven voorbestemde waterdruppels hadden goddelijk Leven geschonken. Op de drempel naar het inferno in de centrale gevangenis van Sofia had zich een wonder voltrokken.

Ik heb Gawrilov daarna nooit meer gezien. Later vernam ik via een ziekenzuster, dat hij boete gedaan had en gelovig was'geworden. Hij werd nog in 1949 wegens „samenwerking met de gearresteerde predikanten" veroordeeld en in het gebouw van de staatsveiligheidsdienst aan de Leeuwenbrug terechtgesteld. Zijn ziel is bij God.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen