De invloed van lektuur

Wanneer ik mensen op indringende en heldere wijze het Evangelie hoorde verkondigen, dacht ik: Dat is het. Zo deden de apostelen en de eerste christenen. Ik merkte ook zelf dat ik in persoonlijke gesprekken veel beter in staat was om de heerlijkheid en de liefde van Christus op anderen over te dragen dan in mijn geschriften.

Nog steeds vind ik de prediking en het mondelinge getuigenis van eminent belang. Je kunt je als christen zo gemakkelijk van je roeping om te getuigen afmaken door ergens een foldertje in de bus te stoppen of door geregeld een bijdrage te storten voor goede lektuurverspreiding.

En vooral: de 's zondagse prediking! Wat een zegen (en een vloek) kan de getrouwe en levende prediking van Gods Woord niet teweeg brengen!

En toch ben ik de laatste tijd anders gaan denken over de invloed van de lektuur. Redenen:

In de eerste plaats vanwege Gods leiding met de Bijbel. De apostelen hebben wel eerst het Evangelie mondeling verkondigd, maar de Heere heeft ervoor gezorgd dat die prediking ook op Schrift werd gesteld.

En dat is een bron van rust en zekerheid voor ons, dat het Woord Gods nu duidelijk voor ons ligt. Het is niet meer afhankelijk van de traditie, van de mondelinge overlevering van ons, trouweloze mensen, die zelfs, nu de Schrift vóór ons ligt, de neiging hebben om het Woord Gods zo te vervormen of te interpreteren dat het in onze eigen kraam past en onze eigen belangen dient. (Het Latijnse woord 'tradere' waar ons woord 'traditie' van stamt, kan 'overleveren' en 'verraden' betekenen).

Een tweede reden: Wanneer je een preek gehoord hebt, vervluchtigt het daarna gemakkelijk. Het is mij vaak overkomen dat ik na een preek die mij echt wel aangreep, toch moeilijk kon weergeven wat de predikant precies had gezegd.

Maar als je gegrepen bent door iets dat je gelezen hebt, kun je het daarna nog eens overlezen en verder op je laten inwerken.

Bovendien bereik je met je geschriften veel meer mensen, terwijl je bij een preek of een persoonlijk gesprek gebonden bent aan een zeer beperkte groep luisteraars.

Ik denk bv. aan onze Spaanse uitgaven, die naar zoveel landen gaat. Wat een enthousiaste reakties krijgen we daar niet op! Mensen die in het Andesgebergte van Zuid Amerika of in een gevangenis van Ecuador onze geschriften gebruiken om mensen tot bekering te roepen en tot geloof in Jezus Christus. Ik denk aan abonnees in vele andere landen, zelfs in Rusland. Polen en Tsjecho-Slovakije.

Natuurlijk moet je in je geschriften proberen zo dicht mogelijk de spreektaal te benaderen. Je moet al schrijvend met hen in gesprek zijn.

Wanneer ik mijn artikelen schrijf voor IRS, zie ik u, lezers en lezeressen, vóór mij. Dan is het net of u hier bij mij in de studeerkamer zit; niet allemaal tegelijk, maar ieder afzonderlijk.

Dan tracht ik mij in te denken in de vreugde en het verdriet, de zekerheid en de twijfel, de hoop en de wanhoop van iedere lezer.

Dan tracht ik uw woordgebruik te verstaan, uw achtergronden te beluisteren, mij in te leven in uw weerstanden en verwachtingen.

Schrijven is daarom voor mij een genot. Want schrijven is voor mij praten met de lezer(es). Een echt gesprek kan je zo heerlijk ontspannen. Wij, mensen, zijn nu eenmaal voor elkaar geschapen. Het is al een oud Latijns spreekwoord: Vae soli - wee degene die alleen is! Wij bloeien op aan elkaar. De gemeenschap in de liefde verrijkt ons zozeer. Maar wanneer wij op ons zelvertje willen blijven staan, verschrompelen en verzuren wij.

Ik weet dat niet iedereen die gave heeft om op schrift een gesprek met anderen te voeren. Sommigen worden meteen plechtstatig, wanneer ze de pen ter hand nemen of achter de schrijfmachine gaan zitten.

Maar eenzelfde verschijnsel kcmt ook bij de kerkdiensten voor. Er zijn predikanten die de gave hebben om zo recht op de man of de vrouw af te zijn datje het gevoel hebt alsof ze het tegen jou persoonlijk hebben, zodat je soms de neiging hebt om uit te roepen: "Ja, zo is het! Halleluja! Prijs de Heere!". Ofwel: "Nee, daarin kan ik het niet met u eens zijn. Ik geloof niet dat wat u zo juist zei, bijbels is".

Anderen hebben zich een toon aangewend, die slaapverwekkend over de hoofden heenzweeft.

Ik heb een dergelijke 'heilige' toon ook aangetroffen bij predikanten van de Free Presbyterian Churches van Schotland zelfs bij hun gebeden aan tafel. Terwijl ze zich in hun eigen gezin bevonden, spraken ze tot de Heere op een hoge, enigszins aangehouden toon. Zij dachten blijkbaar dat de eerbied voor de Aangesprokene dat eiste. En inzoverre kan ik het ook respekteren. Maar wij in Nederland menen dat de Aangesprokene, omdat Hij onze Vader in Jezus Christus wil zijn, van ons verlangt dat we ook kinderlijk met Hem omgaan, dus wel met eerbied, maar tegelijk ook vol vertrouwen.

Dat betekent dat we met Hem moeten spreken op een gewone, natuurlijke, menselijke wijze. Hij wil namelijk onder de Zijnen wonen. Hij wil met ons omgaan als een Vader mijn Zijn huisgezin (Gal. 6:10). En sluiten we Hem niet enigszins buiten dat huisgezin Gods, wanneer we ineens niet meer gewoon-menselijk, maar op een zeer verheven manier gaan spreken? De Heere wil met Zijn Woord en Zijn heilige en liefdevolle aanwezigheid doordringen in ons gewone, dagelijkse leven.

Ik komt nu weer terug bij ons uitgangspunt: de invloed van de lektuur.

De Catechismus Romanus die in opdracht van het concilie van Trente is gepubliceerd, zegt in een inleiding, dat "de verderfelijke pest van de protestantse ketterij" vooral door vlugschriften is verbreid.

En op pag. 4 ziet u het schip, de Logos, van Operatie Mobilisatie. Ik maakte die foto in Haïti, toen het daar voor anker lag. Ik heb het schip ook bezocht en ik zag veel mensen, die in de uitgestalde lektuur kwamen neuzen en er werd veel verkocht. Ook wij hebben onze Spaanse en Franse lektuur aan de Logos aangeboden.

Daarom zijn wij ook zo blij en dankbaar dat u, abonnees van IRS, ons door uw giften in staat stelt om zoveel te doen aan lektuurverspreiding via onze uitgaven in het Spaans, Frans, Portugees, Italiaans, Malayalam, Singalees, Tamil, en nu ook in het Pools en straks in het Hongaars en Indonesisch.

Zelf heb ik de laatste tijd uit veel reakties gemerkt dat ook onze Nederlandse IRS meestal met veel aandacht wordt gelezen en druk wordt besproken.

Natuurlijk zal men het niet altijd in alles met ons eens zijn. Maar dat is niet zo erg. Het belangrijkste is dat velen daardoor nieuwe vragen gaan stellen aan zichzelf, aan hun denken en gedragspatronen waaraan ze gewend zijn, en vooral dat ze met die vragen naar Gods Woord gaan om daar het antwoord te vinden.

Want dat Woord van God willen wij steeds in het middelpunt stellen. In dat Woord alleen zit de omvormende kracht, waardoor wij wedergeboren worden (1 Petr. 1:23). Dat Woord alleen is het onvergankelijke zaad dat in een mens onder de bevruchting van de Heilige Geest ontkiemt, zodat die mens daardoor als een levende rank verenigd wordt met de Wijnstok, Christus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen