SPAANSE KANUNNIK KWAM TOT HET Evangelie

Tot onze vreugde kunnen wij reeds nu het eenvoudige getuigenis van prof. Lacueva afdrukken in ons blad.

Lacueva was kanunnik van de kathedraal van Tarazona. De kanunniken zijn voor de bisschop, wat de kardinalen zijn voor de pausen. Het is een soort kabinet van de bisschop.

Er zijn vijf soorten kanunniken, die dus een eigen opdracht hebben. Lacueva was kanunnik, die officieel belast was met de prediking.

Het was heerlijk om met deze kerkelijke hoogwaardigheidsbekleder te spreken en zijn kinderlijk getuigenis te beluisteren van zijn Here en Heiland, Jezus Christus.

14 jaar professor in de dogmatiek

In 1948, dat is dus veertien jaar geleden, ontving ik de benoeming tot professor in de dogmatiek aan het r.k. seminarie van het bisdom Tarazona.

Tot dan toe had ik allerlei opkomende twijfels aangaande verschillende dogmata van Rome zo spoedig mogelijk gesmoord, uit angst voor de bedreiging met doodzonde en hel, waarmee Rome zelfs de geringste vrijwillige twijfel aan haar leer tracht te onderdrukken.

Maar door deze benoeming moest ik mij gaan verdiepen in de theologie en kon ik de vele vragen niet meer ontwijken door de vlucht in de praktijk.

Bovendien was er in onze cursus steeds gelegenheid tot vragen stellen voor de studenten. Ik moest daarop antwoorden. Maar hoezeer ik ook de Bijbel bestudeerde en de geschriften van de kerkvaders, ik kon geen behoorlijk antwoord geven op hun problemen. Diep in mijzelf wist ik, dat ik hen met een kluitje in het riet stuurde. Mijn antwoord was geen antwoord.

Ik werd ontmoedigd. Ik gaf de strijd op. Ik werd innerlijk agnosticist, d.w.z. ik meende, dat hier op aarde geen zekerheid te vinden is. Tenslotte geloofde ik zelfs niet eens meer in het bestaan van een God. Ik, kanunnik van de kathedraal, professor in de godgeleerdheid, was een atheïst geworden.

Kanunnik — professor — atheïst

Vanuit mijn onvermogen om tot enige zekerheid te komen groeide er een opstandigheid in mij tegen God. Ik verloochende Hem innerlijk en lasterde Hem, terwijl ik daarvoor de theologische kennis gebruikte die ik verworven had.

Alles werd nu duister en verward in mij. Ik viel in allerlei zonden, terwijl ik toch even goed in mijn hoge kerkelijke positie als kanunnik en professor gehandhaafd kon blijven. Ik stond zelfs in hoog aanzien bij mijn bisschop.

Er was ook geen mogelijkheid voor mij om de openbaring Gods vanuit een andere gezichtshoek te benaderen. In onze leerboeken werd het protestantisme voorgesteld als zulk een grove dwaling, dat het wel uit de duivel zelf moest zijn voortgekomen.

Mijn failliet — Gods kans

In de r.k. kerk werd mij geleerd, dat ik de volmaaktheid moest proberen te bereiken langs de weg van de wilstraining en de zelfbeheersing. Als ik dan tegelijk de hulp van Maria, „de smekende almacht", zou inroepen, dan zou ik daar zeker in slagen, zo werd beweerd.

Maar ondanks al mijn pogingen werd ik steeds weer door de Boze overwonnen. En van de andere kant bleven mijn angstige kreten om de moederlijke bescherming van Maria onverhoord.

Ik begrijp thans, dat God deze mislukkingen heeft toegelaten, opdat ik mij niet zou overgeven aan deze waandenkbeelden en zo de weg naar mijn waarachtige bekering zou blokkeren.

Toen greep God in

Mijn zieletoestand was allertreurigst geworden. Ik was geheel vervreemd van God. Mijn overleggingen waren op niets uitgelopen en het was volstrekt duister geworden in mijn onverstandig hart (Rom. 1 : 21).

Zo zat ik neer op de puinhopen van al mijn vroegere idealen. Zonder hoop, zonder uitzicht.

Ineens herinnerde ik mij een artikel in een r.k. blad, waarin het boek van een Spaanse predikant, ds Samuel Vila, werd aangevallen. Dat boek heette: „Naar de bronnen van het Christendom". Achteraf gezien is dit een duidelijk ingrijpen van God geweest, die mij aldus de weg wilde doen opgaan van het zuivere Evangelie. Intuïtief voelde ik dat dit mijn laatste kans was. Veel verwachting had ik er niet van, maar het was voor mij als een laatste opflikkering van hoop, dat ik misschien toch eens de waarheid zou achterhalen. Een aarzelende schemering aan de horizont van mijn donkere leven.

Ik zocht zijn adres op in de telefoongids en schreef hem een brief in een volkomen oprechtheid, die bijna grof was. Die brief werd het begin van mijn redding.

De verkondiging van het leven

Ds Vila antwoordde met een brief vol begrip. In heldere taal tekende hij mij de barmhartigheid Gods in Jezus Christus. Zijn woorden waren als een balsem voor mijn gewonde ziel.

Hij sprak mij over bekering tot God. Hij toonde mij de noodzaak aan om Jezus Christus als mijn persoonlijke Zaligmaker aan te nemen. Hij verkondigde mij het leven in Jezus Christus, het eeuwige leven dat ik slechts deelachtig zou kunnen worden in een gelovige overgave aan Hem.

Zijn uiteenzettingen waren recht op de man af, ze hadden iets uitdagends. Ik was er beduusd van. Ik had dit nooit verwacht. Tegelijk kwam uit zijn woorden een warmte op mij af, die mij geheel doortrok. J a , dit was het leven van Jezus, dat vanuit Zijn Woord, vanuit de Schrift, mij tegenstraalde.

De keuze

Op de eerste brieven volgden kleinere en grotere boeken. Deze evangelische lektuur, die direkt ontleend was aan het Woord vanGod, stortten de zuivere leer in mij uit. Ik ging nu met volharding en in alle oprechtheid mij wijden aan een diepgaande studie van de Bijbel.

Ik ontdekte, dat het protestantisme niet zo maar een aglomeraat, een opeenhoping is van allerlei vreemde sektarische meningen, die geen verband met elkaar hebben. Maar dat door het gelovig protestantisme, hoezeer ook verschillend in ondergeschikte punten, die éne gouden draad loopt van de verkondiging van het behoud, enkel door het geloof in Jezus Christus, de enige, volkomen en persoonlijke Zaligmaker.

En daartegenover werd het mij volkomen duidelijk, hoezeer de r.k. leer met haar instellingen van de Mis, de transsubstantiatie, verplichte zondenbelijdenis aan de priester, vagevuur, aflaat, Mariaverering en onfeilbaarheid van de paus, — in tegenspraak is met allerlei teksten, maar vooral ook met de hele samenhang van de Bijbel.

Ik besefte, dat de r.k. kerk, die zo snel klaar is met het uitspreken van de vervloeking over ieder, die ook maar enigszins van haar eigen valse geloofsbelijdenis afwijkt in zijn denken, zelf valt onder de authentieke vervloeking van de apostel Paulus: „Maar ook al zouden wij, of een engel uit de hemel, u een evangelie verkondigen, afwijkend van hetgeen wij u verkondigd hebben, die zij vervloekt" (Gal. 1 : 8)

De r.k. dogmata zijn gevolgtrekkingen, die zij langs de weg van allerlei redeneringen meent te kunnen maken uit het Woord Gods zelf. Is het dan niet vreselijk, dat een „kerk" dit resultaat van haar eigen menselijke redeneringen onder de zwaarste vervloekingen aan kinderen Gods wil opleggen? Deze gevolgtrekkingen zijn bovendien tot stand gekomen volgens de redeneermethode (logica) van de heidense filosoof, Aristoteles. Is het dan niet vreselijk, dat een „kerk" aan deze vruchten van dit denken volgens een heiden meer gezag toekent dan aan de eenvoudige woorden van de Schrift?

Het was duidelijk: Ik kon maar één keuze doen: vóór het Woord Gods, en tegen alle menselijke redeneringen in; vóór Christus en dus tegen de paus; vóór Paulus en dus tegen Aristoteles.

Toen waren alle beletselen uit de weg geruimd, die mij nog weerhielden om mij in een oneindig vertrouwen aan Jezus Christus over te geven. Toen stroomde het eeuwige leven, de hemelse blijdschap voor goed in mijn ziel binnen.

Verdriet om mijn land en mijn confraters

Nu ik Jezus Christus als mijn persoonlijke Heiland gevonden heb, kan ik zo goed de woorden van Paulus begrijpen: „Ik heb een grote smart en een voortdurend hartzeer. Want zelf zou ik wel wensen van Christus verbannen te zijn ten behoeve van mijn broeders, mijn verwanten naar het vlees" (Rom. 9 : 2, 3). U weet, dat het in mijn land, waar staat en r.k. kerk in elkaar vervlochten zijn en elkander steunen met elkanders macht, zo moeilijk is om het Evangelie te verkondigen in zijn oorspronkelijke zuiverheid.

Wel heb ik in de laatste maanden geprobeerd om enkel Gods Woord te brengen aan de hongerende massa. Zo had ik b.v. een serie samenkomsten van 10 dagen in Irun, waar ik het Evangelie predikte met Bijbelse argumenten, die ik voornamelijk aan het boek van Billy Graham: ‘Vrede met God’ had ontleend. Mijn toehoorders beseften niet dat zij naar een reformatorische geloofsvisie luisterden, maar ze vonden de preken erg fijn, zo vertelden ze mij.

Ook in het seminarie kon ik in mijn lessen heel wat van mijn nieuwe evangelische gedachten naar voren brengen. Ik las b.v. vóór uit de prachtige commentaar van William Nowell op de Romeinenbrief. Mijn studenten waren zozeer daarvan onder de indruk, dat zij er stukken uit wilden overschrijven, hoewel zij wisten dat de schrijver een protestant was.

Maar ik kon dit toch niet voortzetten. De eis van de dagelijkse opdracht van het Misoffer maakte het mij onmogelijk.

Mijn toekomst is in Gods hand

Graag zou ik naar Spanje terugkeren, als dat mogelijk is. Anders lijkt mij het Spaans-sprekende Zuid-Amerika voor mij het aangewezen arbeidsveld. Maar ik weet dat mijn leven in Gods handen is. Ik weet aan Wie ik mij heb toevertrouwd.

Mag ik u tenslotte vragen om voor mij te bidden, opdat de Here mij een weg opene zodat ik zijn heerlijk Evangelie kan verkondigen aan een dorstende wereld. Moge de Here dit eenvoudige getuigenis zegenen. En ik verblijd mij in de zekerheid, dat de Heilige Geest ons in onze zwakheden te hulp komt en ons vervullen wil met Zijn kracht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen