De diepe zin van het Avondmaal

In De Bazuin van 13 maart 1965 komen eindelijk de reakties los op het artikel van pater Smits in De Bazuin van 28 nov. 1964. Een van deze reakties is van de bekende pater prof. Duynstee onder de veelzeggende titel:

„Waar blijft Trente?"

Pater Smits antwoordt op die ingezonden stukken met een nieuw prachtig artikel waar ik het bijna geheel eens mee kan zijn.

Pater Smits had in het vorige artikel van De Bazuin het Avondmaal vergeleken bij een vrouw die aan haar bezoek een kopje thee met een koekje presenteert. „Zij zet zich in voor het aanbieden van goede spijs en drank en wil daarmee, — meer verhevigd dan in woorden mogelijk is —, haar innerlijke gesteltenis ten opzichte van de gast zichtbaar en tastbaar maken. Zo biedt Christus gaven van spijs en drank aan, om daardoor tot uitdrukking te brengen dat Hij zich aan ons mededeelt" (Aldus een korte samenvatting van een van de ingezonden stukken).

Pater Smits antwoordt daarop:

Wat de wijn bij de Joden was, is hij ons de thee

Ook het voorbeeld van de thee en het koekje blijft mij dierbaar. De vraag luidt: belast men het welkom van deze vrouw niet te zwaar, als men dit vergelijkt met de dramatische, volledige, onherroepelijke zelfgave van Christus in brood en wijn ?

Zou een ander voorbeeld geen voorkeur verdienen, bijv. van de moeder die brood snijdt om het leven instand te houden dat zij aan haar kinderen schonk ? Toch blijft het voorbeeld van de gastvrouw verschillende voorbeelden samenhouden die ik elders mis. Uitnemend laat immers dit voorbeeld uitkomen, dat het in de eucharistie gaat om iets heel gewoons. Wijn heeft in deze streken nog altijd iets uitheems. Wat is er echter voor hier gewoner dan koffie of thee me iets erbij, al is het maar een koekje.

Vervolgens maakt dit voorbeeld duidelijk, dat het niet te doen is om het Lessen van dorst of het stillen van honger. Het gaat om het gebaar, het ceremoniëel."

Een stervende moeder presenteert voor het laatst koffie

„Tenslotte is dit pretentieloze teken geschikt tot de belichaming van de meest diepe en ontroerende gezindheid.

Ik herinner mij dat bezoek aan mijn moeder, toen zij wist dat zij spoedig en onafwendbaar aan kanker zou sterven. Met inspanning van haar laatste krachten was zij die avond opgestaan om de koffie klaar te hebben, voordat wij aankwamen. Zij reikte ons… koffie en een koekje met de eenvoudige woorden: het zal de laatste keer zijn.

Het ritueel van iets te eten- en te drinken geven is zo algemeen menselijk en heeft zulke diepe mogelijkheden, dat ik begrijpen kan dat Christus als mens juist dit teken overnam. Hij nam het om op de avond voor zijn lijden uit te, drukken: een liefde-tot-de-dood".

Bittere antipapisten

Bittere antipapisten zullen het mij zeer kwalijk nemen, dat ik zo enthousiast ben over deze eerste, echt wezenlijke verandering van een stuk r.k. leer. Het zij zo. De waarheid zal toch zegevieren. Ik zou daarop echter willen antwoorden: Dan hebt u nooit het eigenlijke doel van ons blad begrepen. Het gaat er ons niet om, dat wij de r.k. kerk zonder meer aanvallen. Onze bedoeling is dat deze kerk zich bekere van de afdwalingen. En het zou toch zeer onbijbels zijn, wanneer wij niet verblijd zouden zijn over zulk een belangrijke verandering in de beschouwingen over de mis?

Zeker, zoals ik al schreef, ik ben bang dat Rome toch zal ingrijpen. Maar dat zien we dan wel weer. Tot zolang mogen en moeten wij ons oprecht verheugen over deze bekering tot de bijbelse waarheid over het Avondmaal. Anders zouden we zijn als Jona, die bedroefd was omdat de Ninivieten zich op zijn prediking bekeerden.

Is hei Avondmaall voor u een ontmoeting met de Here ?

En vervolgens: in „Ik zag Gods heerlijkheid" heb ik er mijn teleurstelling over uitgesproken, dat in sommige calvinistische kerken — ondanks de tegenovergestelde belijdenis — het Avondmaal toch vaak op Zwingliaanse wijze beleefd wordt, nl. als een vlak symbool. Wat blijft er dan nog van de troost en de kracht van het H. Avondmaal over?

Wie echter de calvinistische belijdenisgeschriften goed bestudeert, zal onder de indruk komen van de realistische taal, die daarbij wordt gebruikt. Het Avondmaal wordt ons daarin getekend als een waarachtige ontmoeting met de levende Here, die Zichzelve aan ons daarin openbaart in Zijn heerlijkheid, waarvoor wij slechts in diep schuldbesef kunnen wegzinken; maar Die ons tegelijk opheft tot de hoogte van zijn barmhartigheid door ons in die tekenen en zegelen te tonen zijn eeuwig-trouwe liefde, die Hij bevestigd heeft in het bloed van het Kruisoffer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen