ZESTIEN PAGINA'S „PAAPS"

„Na jarenlang abonnee geweest te zijn van het door u uitgegeven blad voelen wij ons zeer beslist (zonder herroepen) genoodzaakt dit thans te beëindigen! Dat geschipper destijds met de persoon van pater Schoffelmeer, daarvoor konden wij totaal geen begrip opbrengen en zeer zeker niet voor Ben Janssen! U gaat toch niet in hoofdzaak de roomsen ter wille zijn! Zeg maar kortaf tegen die dwaalleer: zeer verwerpelijk, zonder water in de wijn te doen! Houd u met uw mederedaktieleden maar aan de overtuiging van Luther!

Wij passen voor dit besluit om vier maal per jaar op 16 pagina's paaps vergast te worden."

D.

ONS COMMENTAAR:

1. Deze dames B. hebben ons artikel niet begrepen. Op geen enkele wijze doen wij ook maar iets van onze overtuiging en van die van Luther af. Ik ben bezig met een brochure, die binnen afzienbare tijd D.V. zal gepubliceerd worden, met als titel: „Oecumene met Rome?", waarin ik opnieuw met alle beslistheid de oecumene afwijs op grond van de uitspraken van het concilie van Trente, van het eerste en tweede Vatikaanse concilie en van de Nederlandse Nieuwe Katechismus.

Wat kunnen sommige mensen toch slecht lezen, dat ze uit een artikel precies het tegenovergestelde halen van wat de schrijver bedoelt. Of zijn deze dames B. misschien verblind door haat tegen de roomsen? Is zulk een haat Bijbels?

2. De bedoeling van het nieuwe blad „Op de weg naar Damascus" is ONVERKORT het Evangelie te verkondigen van Gods soevereine genade in Jezus Christus voor verloren zondaars. In het eerste nummer komt b.v. een artikel van ds. J. G. Westrate, dat hij publiceerde in de Saambinder en dat we met zijn toestemming mogen overnemen. Waarom we dat overnemen? Omdat daarin op aanschouwelijke wijze verteld wordt over de bekering van Paulus, over zijn gang naar de Straat, genaamd de Rechte, in Damascus en tevens uiteen wordt gezet, dat de bekering een werk is van de Heilige Geest, waardoor zondaren tot innerlijke verbreking komen en hun verwachting enkel stellen op het volbrachte werk van Christus. Vroeger zouden wij dan daaraan hebben toegevoegd: „DUS is de leer van de verdienstelijkheid van de goede werken, zoals Rome dat leert, onjuist". Nu echter laten we de r.-k. lezers zelf die konklusie trekken, die duidelijk genoeg in dat artikel van ds. Westrate vervat ligt.

3. Indien de dames B. de wonderlijke ervaring hebben gesmaakt, dat de Heere haar opzocht in haar ellende en bestraalde met het zoete licht van het Evangelie der vergeving en van het eeuwige leven, dan zullen ze toch ook moeten erkennen, welk een eindeloos geduld de Heere met haar heeft gehad. Hoe kunnen ze dan zo hard zijn ten opzichte van onze r.-k. medemensen? De Goede Herder ging het éne verloren schaap opzoeken in de wildernis. Moeten wij dan niet de r.-k. medemensen opzoeken en alles in het werk stellen om hun het Evangelie zo duidelijk mogelijk uiteen te zetten, zonder hen NODELOOS af te stoten? Wanneer zij (en anderen) het Evangelie afwijzen vanwege de ergernis die dat Evangelie ZELF inhoudt, dan kunnen wij met een gerust geweten het stof van onze voeten schudden en naar anderen gaan, die wel heilsbegerig zijn (Mt. 10:14). Maar wanneer zij zich ergeren aan onze haat tegen „de roomsen" en aan de botte bijl, waarmee wij op hen inhakken, dan ligt de verantwoordelijkheid daarvoor ook bij ons.

4. De dames B. zijn waarschijnlijk protestants opgevoed. Elke zondag horen ze het Evangelie waarschijnlijk in haar kerk ontvouwen in alle diepte, breedte en hoogte. Ik neem aan dat ze daar erg dankbaar voor zijn, dat de Heere zo direkt tot hen spreken wil door de getrouwe bediening van het Woord, dankbaar ook vanwege de poging van haar predikant om het Woord Gods zo duidelijk mogelijk te brengen zodat de kerkgangers er niet meer langs kunnen.

Hoe kan haar houding dan zó zijn: „Die roomsen? Ja, die missen zulk een rijke prediking elke zondag. Maar dat interesseert mij ook niet zo erg, want IK heb het elke zondag erg goed en ga geestelijk welgevoèd weer naar huis. En die ds. Hegger, die al het mogelijke probeert om het werkelijke Evangelie aan zijn vroegere geloofsgenoten duidelijk te maken: de genadevolle liefde van Christus! Nee, ik moet daar niets van hebben. Hij gaat ook al een getuigend gesprek met hen beginnen net zoals Paulus dat deed met zijn vroegere geloofsgenoten. Die Paulus, die zo dwaas was om uit te roepen: „Want ik zou zelf wel wensen verbannen te zijn van Christus, voor mijn broeders, die mijn maagschap zijn naar het vlees" (Rom. 9:3). Wees toch kortaf tegen die roomsen: Jullie hangen een zeer verwerpelijke dwaalleer aan en die moet je verzaken. Punt. Uit!"

5. Als de dames B. zelf rooms-katholiek waren opgegroeid, zouden ze dan ook zo fel reageren tegen onze poging om langs de weg van het getuigende gesprek haar het Evangelie uiteen te zetten? Zouden ze het dan liever hebben dat ze benaderd werden door protestanten vol antipapisme en roomsen-haat, dan door protestanten die van de ene kant geen duimbreed afwijken van de waarheid die in Christus Jezus is, maar aan de andere kant bewogen zijn door diepe liefde en begrip?

TENSLOTTE:

Aan de abonnees die ons bedoelen wél begrepen hebben en het met ons eens zijn dat we Paulus moeten navolgen die schreef: „Ik ben de zwakken geworden als een zwakke, opdat ik de zwakken winnen zou; allen ben ik alles geworden, opdat ik immers enigen behouden zou" (1 Kor. 9:22), u zouden we willen vragen: Vul de gelederen aan van hen die om een dergelijke reden, dus omdat wij de r.-k. het Evangelie willen verkondigen en ze niet slechts willen wijzen op hun dwaling, hun abonnement opzeggen.

Werf nieuwe abonnees! Veel rooms-katholieken weten niet meer, waar ze het zoeken moeten, nu alles in hun kerk wankelt. Wij mogen hen de rijke Christus voor arme zondaren verkondigen, zondaren zoals wij dat allemaal zijn.

Het bestuur van IRS heeft besloten om gedurende 1973 aan minstens 2000 roomskatholieken in Nederland een heel jaar lang gratis „Op de weg naar Damascus" te zenden. Help mee dat te financieren, zodat we zelfs nóg meer gratis-abonnementen aan r.-k. ter beschikking kunnen stellen. En de beste hulp bestaat nog steeds in het winnen van nieuwe abonnees. Dan breidt de kring zich steeds meer uit van hen die biddend en offerend achter onze arbeid staan.

NASCHRIFT:

Kopij van dit artikel had ik eerst naar de dames B. gezonden. Ik kreeg een bijzonder sympathieke reaktie, waaruit ik citeer: „Wij zijn er nu ten volle van overtuigd dat, wanneer wij zo ten opzichte van onze naaste reageren, de almachtige God ook geen gemeenschap met ons kan hebben. We gevoelden ons als de priester en de leviet, die aan de overkant voorbijgingen, terwijl de Heere alleen de Samaritaan genegen vond z'n naaste te verzorgen. In alle protestantse kerken kraakt het; daarom moeten we de hand in eigen boezem steken, en dan bevinden we ons melaats van het hoofd tot de voeten. God heeft geen lust in de dood van de zondaar, maar dat hij leeft — Ons abonnement van 1973 gaat dus gewoon door".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen